Wat vooraf ging
Terwijl de vaste containermannen Martien en De Kok zich nog eens lekker in hun warme bedjes omdraaiden zaten twee buurtkatten, de Schèle Prei en Manke Nelis, op de Kloostertuinmuur op de uitkijk om de piepkuikens van De Kok te vangen. Ze verrekten van de honger maar hadden geen schijn van kans tegen d’n haan die ze met hand en tand verdedigde. Toen De Kok uit zijn slaap was gekraaid door d’n haan had hij het raam hard dicht geslagen en nu zat het gordijn ertussen en kreeg hij het met geen mogelijkheid meer open. Bij een laatste wanhopige ruk knapte de ruit en lazerde honderduzend stukjes glas de slaapkamer in…
De Kok blijft doodstil staan. Met verschrikte ogen bekijkt hij de ravage. Hij durft geen stap te zetten want hij kan niet tegen bloed en met zoveel splinters…Net vandaag zou hij de taak van Martien overnemen en koffie gaan zetten in het fanfaregebouw en op Franske wachten. Martien wil uitslapen. Hoe moet dat nou? Voorzichtig draait hij zich om en trekt de deken van zijn bed die hij als een rode loper over de scherven spreidt. Op zijn tenen en met de handen op de vensterbank schuifelt hij voetje voor voetje naar de kamerdeur. Hij weet niet beter te doen dan koffie in de magnetron te zetten en aan de keukentafel wazig voor zich uit te staren. Er is nog geen krant en voor de container is het veel te vroeg. Hoe kom ik die tijd door, verzucht De Kok.
Een ongeluk komt nooit alleen. De Kok is boven de keukentafel weer in slaap gevallen en snurkt tegen honderd-en-tien aan. De koffie staat koud in de magnetron en de krant steekt door de brievenbus. Ineens schiet hij met een ruk wakker en begint als een bezetene door het huis te sprinten. ‘Woar is mun boks en mun skoen en mun hemd?’. Hij gooit een klets water door zijn gezicht, kamt snel zijn haren en weg is hij…’Verdorie, ik ben te laat, straks krieg ik op munne kop van Martien…’ mompelt hij in zichzelf. Op de hoek van de tandarts blijft hij aan de grond genageld staan. De parkeerplaats is leeg. Geen container, geen fanfaremannen, geen Bertje…en d’n toren geeft negen uur aan. Tegen de deur van het fanfaregebouw wappert een briefje. Hij trekt het velletje van de deur en probeert de hanenpoten te lezen, maar frunnikt eerst zijn bril uit zijn binnenzak. Inzoomend op de letters spelt hij langzaam…’Er waar gin man. Ik ben wirreweg. Franske’. ‘Ohhh…’ verzucht De Kok, ‘naw hedde de poppen ant danse.’ Rondkijkend ziet hij tegen het gebouw al een flinke berg papier liggen. Met moeite krijgt hij de sleutel in het deurslot zo bibberen zijn handen van de zenuwen. Hij heeft niet in gaten dat de deur al van slot is. Zachtjes, geheimzinnig bijna, sluipt hij het keukentje in en begint dan doodgemoedereerd alsof er niets aan de hand is water op te zetten, koffie op de pot te doen en kopjes klaar te zetten. ‘Wa moek anders?’ zie je hem denken.
Martien, die deze morgen samen met Bertje De Kok een poets heeft gebakken is uit het slagwerkhok gekomen waar hij zich verscholen had. Hij tikt De Kok vanachter zachtjes op zijn schouder. ‘Zo Kokkie, je bent flink te laat…’ Als hij ziet dat De Kok er emotioneel van wordt schiet hij in een lach en komt met de mop op de proppen. ‘We hebben de container vandaag expres op de hoek bij de Pastorie gezet en alles loopt zoals normaal. We wilden jou alleen laten schrikken toen we door kregen dat jij je verslapen had.’ De Kok lacht als een boer met kiespijn en schaamt zich het rood op de kaken. Bert komt er ook bij staan. ‘Ja, han w’oe mooi tuk, slaopkop, hèhèhè’ lacht hij. ‘Kom er is werk aan de winkel, we hebben de koffie al uit’ en hij trekt De Kok gemoedelijk aan zijn mouw. Gedrieën steken ze de Kloosterstraat over naar de hoek tegenover het Aambeeld. De container zit al goed vol, het wordt een mooi dag.
