Verslag van een (zeer chauvinistische) leek.
Zondag 22 juni 1997, 12.00 uur: Fanfare "De Vooruitgang" Stiphout. Openlucht-concert Caratpaviljoen in de Helmondse Warande.
Met een advertentie van ruim een kwart pagina in het Eindhovens Dagblad van 21 juni werd het concert van onze Fanfare op het Caratpaviljoen - in de volksmond nog steeds Warandeconcert geheten - aangekondigd. Maar goed dat de langste dag in dit voor onze vereniging 'marathon'-weekend viel: we waren anders vast en zeker tijd tekort gekomen!
Gezeten op een van de trappen - alle stoelen waren bezet door het circa 400 koppen tellende publiek - zag ik hoe met een aanhanger en busje de grote instrumenten werden aangevoerd. Het verbaast me telkens weer hoeveel materiaal er aan zo'n concert te pas komt.
Ik denk dat wij - het publiek - eigenlijk te vroeg waren, want pas nadat de voorzitter een hartig woordje had gesproken was het tijd voor Einzug der Gäste uit Tannhäuser van Richard Wagner, gespeeld door de fanfare onder de enthousiaste leiding van Bram Sniekers. Volgens een medetoehoorder met meer geoefende oren waren in dit stuk de inspanningen van de Buitendag nog te horen; de stemming, zo werd mij medegedeeld, liet het zo nu en dan een klein beetje afweten. Voor mij geen enkel probleem; het klonk me als muziek in de oren!
Met het tweede werk, Indiana Jones Selection, zat de sfeer er voor mijn gevoel meteen goed in. En toen vervolgens de swingende klanken van La Primavera over de hoofden van het publiek werden uitgestrooid werd ik daar heel wat warmer van dan van het schrale zomerzonnetje dat zich zo nu en dan tussen de wolkenmassa's liet zien.
Vervolgens was het de beurt aan de Drumband onder leiding van Maarten Meulendijks. 't Was een beetje dringen in de Carat-'wigwam', maar de show was er niet minder om: een regen van ritmes en accenten daalde over het publiek neer. Allerlei soorten geluiden die van heel veraf steeds dichterbij leken te komen, zo klonk dat althans voor mij. Keigaaf om te horen en om naar te kijken.
't Was wel een beetje 'n turbulent want de wind zorgde ervoor dat de muziek de muzikanten letterlijk om de oren vloog. Behalve het ongemak van wegwaaiend papier en omvallende muziekstandaards had dat ook tot gevolg dat er veel geluid verloren ging; dat waaide kennelijk ook weg. Volgens mij was dat zeker niet het geval bij het laatste stuk dat door de Fanfare werd gespeeld: Little House Music. De fanfare won het met gemak van de wind en dat tot groot plezier van velen onder het publiek.
Voor mij, weliswaar analfabeet op muziekgebied, was het weer een Warandeconcert dat alle lof verdient. Nog geen lof van de jury misschien, maar voor mij geldt:
'"De Vooruitgang"', een 14 Carats-Fanfare!
(Foto's Thijs Adriaans)
