Uitgesproken tijdens de afscheidsdienst in de Trudokerk op vrijdag 27 januari door Ad.
Het bericht van je overlijden vorige week verraste me. Na mijn laatste bezoek aan je, vlak voor de jaarwisseling zag het er niet naar uit dat het zo snel zou gaan, maar nu al zijn we hier met je naasten, met je Fanfarevrienden, met je Stiphoutse familie en bekenden.
Toen ik als puber lid werd bij de fanfare hadden we direct weer contact. Ik kwam steeds vaker bij je thuis; we luisterden daar naar klassieke muziek (De Nieuwe wereld Symfonie van Dvorak) , we zaten vaak aan die kleine keukentafel in jullie nieuwe huis in de Wevestraat (De Wiwwe), waar je me leerde bier drinken en ook hoe het fanfareleven in elkaar zat. Enkele jaren later en eigenaar van een heuse Zündapp (jij had er al veel eerder een), gingen we de wijde wereld in, o.a. naar het Wereld Muziekconcours in Kerkrade. Daar waren we iedere vier jaar volop aanwezig eind jaren ’60 en ’70. Twee lange uren op de brommer zitten hadden we er graag voor over. Terug naar huis nog een keer. Ook nam je me mee uit vissen, jouw andere hobby. Je was mede oprichter en naamgever van visclub De Visotter met als thuishaven café De Sport.
Bij de Fanfare zaten we samen lange tijd in het bestuur. Midden jaren ’80 nam jij de coördinatie over de jeugdopleidingen van mij over. “Je hebt het veel te druk met je nieuwe baan en met de bouw van jullie huis”, was je argument. Ook dat was weer zo’n resoluut besluit, bijna een mededeling. Dat resolute was niet altijd even fijn, maar kwam toen wel goed van pas. De jeugdopleiding beleefde een mooie tijd met jou aan het roer en met Mieke Snijder als docent en dirigent van het grote jeugdorkest met liefst 27 leden! Prachtige periode, dankzij jouw inzet en ook hier weer je talent om jonge mensen te begeleiden en te stimuleren. Onze eigen zonen kunnen daar over meepraten: ze kwamen in hun puberjaren allebei graag bij jou en de geschiedenis herhaalde zich: jij betrok ze volop bij jouw activiteiten: de bouw van een carport aan je huis en je nam ze mee naar “de plak”, een grondstuk bij de Eenselaar waar je volop tuinierde en ook genoot van je bijen als nieuwe hobby. Of je Thijs en Bart ook leerde bier drinken heb ik nooit kunnen merken.
Ik herinner me ook de jaren waarin we als muzikanten een clubje binnen de fanfare vormden van solisten, die ’s winters deelnamen aan solistenwedstrijden in de regio. Zo kwamen we in Geldrop, Lieshout, Bakel, Bladel, maar ook in Wehl voorbij Doetinchem (150 km) en in Sint Willebrord (West-Brabant), altijd wel met een man of vijf, zes, ieder met z’n eigen solo optreden. Die laatste plaats is in mijn herinnering blijven hangen want daar wonnen we in iedere afdeling de hoofdprijs en aldus kwam de organisatie bij de prijsuitreiking één beker tekort. Gaf niks, die zou worden nagestuurd. Onderweg naar huis wist jij wel beter: “Reken er maar niet op, in Sint Willebrord wonen vooral slechte mensen!” Je kreeg alweer gelijk, de beloofde beker is nooit aangekomen!
We speelden ook een aantal jaren samen in de hofkapel, toen nog boerenkapel geheten. Jij noemde ons clubje “De Mökken”, echt Stippents. Dat stond zo’n beetje voor balorige jongelui en dat waren we ook wel omdat we ons niet graag lieten gebruiken of op ons nummer zetten door een cafébaas of regelaar van de carnavalsvereniging. Dan hadden ze aan jou geen gemakkelijke. Toch was ook dat een mooie tijd waarin we vaak optraden, niet alleen met Carnaval maar ook luisterden we de bruiloft van diverse fanfareleden in die tijd op.
Begin jaren ’90 verkreeg de Fanfare het pand in eigendom dat nu alweer bijna 30 jaar ons eigen muziekgebouw is, maar toen nog een soort grote, lege industriehal. Naast bouwpastoor Willie Adriaans zette ook jij je hiervoor voor 100% in en dat leidde er na de in gebruikname toe dat de vereniging Willie, Piet van Berkel en jou benoemde tot ere-lid van De Vooruitgang en terecht. Daar hadden jullie een jaar lang ongelofelijk veel uren vrije tijd in gestopt en het resultaat was en is nog steeds geweldig!
Vriendschappen kunnen lang stand houden, maar ook op de proef worden gesteld en leiden tot verwijdering. Helaas gebeurde dat ook door gebeurtenissen in jouw leven, alweer zo’n 25 jaar geleden. Een moeilijke tijd brak voor je aan maar oude liefde roest niet en zo kwam je, na Marionne te hebben leren kennen weer terug in de wereld van de Fanfare. Vanwege je ziekte een jaar of 6 geleden, lukte het je steeds moeilijker om te blijven blazen en dus hing je de bugel aan de wilgen. Je werd en bleef een trouwe bezoeker van onze uitvoeringen, waar je oprecht van genoot, maar ook hierbij de kritische noot niet schuwde. Het moest wel goed zijn en zo niet, kregen we het van jou te horen.
En zo zijn we hier voor het laatst bij elkaar in deze kerk, jij en wij van de Fanfare. Je hebt een mooi en lang leven gehad, ook al heb je de 80 net niet kunnen aantikken. Maar toch alle reden voor een terugblik vol voldoening en fijne ervaringen. Dank voor alles wat je deed voor de Fanfare en ook voor mij, voor ons! Fijn dat we elkaar zo lang hebben gekend. De vele herinneringen zullen we nog lang bewaren. We wensen Marionne heel veel sterkte om het leven zonder jou weer op te pakken.
